شرم

مادرم شرم دارد از داشتنِ دختری كه با آدم‌های متنوعی خوابيده است و می‌خوابد. كه گاهی ديروقتِ شب با گونه‌های گل‌گون از سكسِ خوب به خانه می‌آيد. كه گاهی هم بی‌خبر به خانه نمی‌آيد. كه روزهايی دوش نمی‌گيرد تا بو و خاطره‌ هم‌آغوشیِ دل‌چسبی را مدتِ بيشتری بر تـَنـَش نگه دارد. كه رُك و بي‌رودربايستی است. كه با آدم‌هايی كه دوست ندارد معاشرت نمی‌كند. كه اجتماعی است و به روی آدم‌های غريبه هم لبخند می‌زند.

من شرم دارم از داشتنِ مادری كه هر روز به آقای دكتر، مجری برنامه‌ تلويزيوني به خانه برمی‌گرديم، روز به خير می‌گويد و به بقيه مهملاتِ صداوسيما توجه می‌كند و به آن سازمانِ پر از دروغ و ريا مشروعيت می‌دهد. كه دائم به كارهای بقيه‌ اعضای خانواده فضولی می‌كند. كه فداكاری‌های بی‌جا می‌كند. كه وقتی مريض می‌شود با تمارضِ چندش‌ناكی طلبِ توجهِ بيشتر می‌كند. كه نمی‌تواند تحمل كند دخترش را آن‌گونه كه هست، و هم‌زمان به روش‌های محدودكننده و تشويق‌كننده می‌خواهد كه درست‌اش كند. كه ايدئولوژی‌زده است و دارد همان‌طور رفتار می‌كند كه از يك مادرِ نمونه در خانواده‌ای متوسط و سكولار در ايرانِ امروز (عرفاً و/يا قانوناً) انتظار می‌رود. كه انتخاب نمی‌كند.

به جبرِ طبيعت لابد، دوست‌اش دارم. پذيرفته‌ام كه خصوصيات و رفتارهای او، چه شرم‌ام دهد چه ندهد، مالِ اوست. و اگر هم‌خانه‌ايم بايد كه سعی كنم با بودنش، اين‌گونه بودنش، كنار بيايم. اما اين كافی نيست. بحث‌ها و درگيری‌ها هميشه از سوی او شروع می‌شود. دوست‌ام ندارد؟ يا می‌خواهد در برابرِ دركِ وجودِ آدمی كه من‌ام مقاومت كند؟ مستأصل‌ام.